روستای قئییش قورشاقتاهمین سی سال پیش صاحب سه آسیاب آبی ویک کارخانه
روغن کشی بزه رک بودهاست.درآسیابهای آبی پره های قدرتمندچوبی بوسیله فشار
آب چرخیده وقدرتخودرابه سنگهای سنگینی که روی هم قرارداشتندمنتقل می کردند
وباساییده شدنآنهابرروی هم دانه های گندم خردشده وبه آردتبدیل می شدند.گفتنی است
که دوتاازاین سنگهایدیدنی درمحل پیشین آسیاب(ملاامین)باقی مانده که تماشایی
می باشد.معدن اینسنگهادرروستای اسکندرواقع درحومه گردنه شیبلی وهمچنین درمحلی
به نام قوردآوادرنزتای پیرلیجه قرارداشته است. درکارخانه های بزه رک زرد
وسیاه روغن کشی میکردند.روغن بزه ک زردرابرای روشنایی بکارمی بردندوبه آن
بزیریاغی میگفتند.تاآنکه بعدهاآنهایی که برای کارگری به باکومی رفتندباخودشان نفت
آوردندومردم نفترادیدند.درآن موقع چراغهایی بوده به نام پیه سوزکه بالای آن ظرفی
پیاله مانندبناملالاقرارداشته که داخل آن یک فتیه پنبه ای قرارمی داده اندروغن بزه ک
زردراداخل آن ظرفپیاله ای می ریختندوفتیله پنبه ای راروشن می کردندوقتی مهمان
می آمده برای روشناییبیشتریک فتیله هم اضافه می نموده اند.ازروغن بزه رک سیاه هم
برای خوراک پزیاستفاده می کرده اند.لازم است بدانیم قبل ازآمدن کبریت به منطقه جهت
روشن کردن اینگونهچراغها مقداری پودربوته یک رستنی بنام دوه قارنی راسوزانده و
خاکسترآن راکمی مرطوبنموده درلای پارچه ای کاملاتمیزریختهسپس آن راآنقدرمالش
می داده اندکهپودرحسابی به جان پارچه می چسبیدبعدآن راعین چوب کبریت قطعه قطعه
کرده ونگه می داشتندبه این قطعات قومی گفتندهروقت محتاج آتش می شدندتکه ای فولاد
راکه چوماق مینامیدندبه یک تکه سنک چاخماق می کوبیدنددرضمن قوراآماده می کردند
که ازجرقه آن آتشبگیردولی قوشعله ورنمی شدوفقط دودمی کردآن وقت تازه شئی راکه
تقریبا اندازه انگشتبزرگ وبه شکل لوله وجنس آن نیزپنبه مانندبوده ونوکش آغشته به
گوگردبودوازبازارتهیهمی شدمی زدندبه قوشعله ورمی شدوباآن چراغ پیه سوزراروشن
می کردند.البتهآنهاهرروزاین کارراتکرارنمی کردندوبیشتروقتهادراوجاق یاتنورگدازه های
آتش راجهت بدست آوردنروشنایی نگهداری می کردند
(نقل ازصفحه33و34کتاب ناشناخته های حیدربابا)
های ,بزه ,روغن ,ای ,هم ,آبی ,می کردند ,روغن کشی ,بزه رک ,بزه ک ,روغن بزه
درباره این سایت